انسانها برای تداوم زندگی به شکار وابسته بوده اند ولی نقش شکار در تمدن آشور به نوعی متحول شده و به ابزاری در دست پادشاهان برای نمایش قدرت خود در قالب تصاویر شکار حیوانات قدرتمند یا صحنه های جنگ بدل گردیده است. یکی از موضوعاتی که در دوره هخامنشی در ایران به صورت نقش برجسته و یا مهر کار شده نبرد شاه با حیوان ترکیبی است. از سوی دیگر در تمدن عیلام باستان نیز این نقش به نحوی دیگر و در قالب داستان انوماالیش (Enumaleiš) و به صورت نقش برجسته اجرا شده است. با مطالعه ی تطبیقی میان اسطوره های آفرینش ایران باستان و بین النهرین می توان به مفهوم مشترک نبرد با شیر یا حیوانات ترکیبی در نقوش برجسته هخامنشی و بابلی پی برده، در این راستا، این پژوهش در نظر داشته با رویکردی تطبیقی در میان نقوش و اسطوره ها پژوهش نموده و با توجه به همسویی اسطورههای ایران و بین النهرین این سئوال مطرح است که هدف از پیریزی این موضوع در هنر ایران و بین النهرین چه بوده است؟ روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – تحلیلی و روش گردآوری مطالب کتابخانهای بوده است. از نتایج تحقیق چنین مینماید که انگیزه هنرمندان در ایجاد این نقش برجستهها تبیین جهان پیرامون بر مبنای دگرگونی طبیعت، باروری، حاصلخیزی و برقراری آرامش بوده، نبرد شاه با حیوان ترکیبی، اسطوره نظم و بینظمی و تجدید آفرینش را می نمایاند و نشانی از اشتراک و وحدت فکری تمدنهای همجوار در زمینه برخورد با طبیعت و برقراری نظم در آن بوده است.
خواجه احمد عطاری, علی رضا, & بختیاری, فرزانه. (1400). مفهوم نبرد در اسطوره های ایران و بین النهرین با تاکید بر نقش برجسته های هخامنشی، آشوری و بابلی. پژوهشنامه تمدن ایرانی, 3(2), -. doi: 10.22103/jic.2022.3152
MLA
علی رضا خواجه احمد عطاری; فرزانه بختیاری. "مفهوم نبرد در اسطوره های ایران و بین النهرین با تاکید بر نقش برجسته های هخامنشی، آشوری و بابلی". پژوهشنامه تمدن ایرانی, 3, 2, 1400, -. doi: 10.22103/jic.2022.3152
HARVARD
خواجه احمد عطاری, علی رضا, بختیاری, فرزانه. (1400). 'مفهوم نبرد در اسطوره های ایران و بین النهرین با تاکید بر نقش برجسته های هخامنشی، آشوری و بابلی', پژوهشنامه تمدن ایرانی, 3(2), pp. -. doi: 10.22103/jic.2022.3152
VANCOUVER
خواجه احمد عطاری, علی رضا, بختیاری, فرزانه. مفهوم نبرد در اسطوره های ایران و بین النهرین با تاکید بر نقش برجسته های هخامنشی، آشوری و بابلی. پژوهشنامه تمدن ایرانی, 1400; 3(2): -. doi: 10.22103/jic.2022.3152
)