بررسی و تحلیل نقش فرمانده در سقوط سلسله هخامنشی

فیلیپ دوم(336-382ق.م) بعد از اینکه به پادشاهی رسید،ابتدا به زور سرزمین های یونانی را فتح نمود سپس تصمیم گرفت به شاهنشاهی هخامنشی لشکرکشی کند که مرگ نافرجام به او فرصت این کار را نداد.بعد از اینکه اسکندر جانشین پدرش فیلیپ شد با اینکه جوان و کم سن و سال بود،نقشه های پدر را ادامه داد و موفق شد با کمک مقدونیان و یونانی ها ،هخامنشیان را شکست داده و فرمانروای اروپا و آسیا شود.روش پژوهش در این مقاله بصورت توصیفی تحلیلی و روش گردآوری مطالب بصورت کتابخانه ای و استفاده از منابع و مآخذ معتبر می باشد.هدف پژوهش این است که با استفاده از نظریات جامعه شناسان جنگ،تاثیر عامل فرماندهی در پیروزی اسکندر و سقوط سلسله هخامنشی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.فرضیه پژوهش این است که اسکندر بعد از اینکه به پادشاهی رسید،با اینکه بیست سال داشت و در ابتدای جوانی بود،از تدابیر و استراتژی هایی استفاده نمود که با کمک این تدابیر توانست لشکر هخامنشی را که در ظاهر قدرتمندتر و مجهزتر به نظر می رسید، شکست دهد.در سمت مقابل داریوش سوم را داریم که با وجود لشکری عظیم و تشکیل شده از ملتهای مختلف زیرسلطه هخامنشی و امکانات زیاد و ثروت فراوان،به دلیل نداشتن استراتژی مشخص و دستکم گرفتن توان دشمن،دچار اشتباهات زیادی شد که این اشتباهات در سقوط سلسله هخامنشی تاثیر زیادی برجای گذاشتند.یکی از دلایل اینکه داریوش از استراتژی خاصی در مقابل اسکندر استفاده ننمود این می باشد که داریوش سوم اسکندر کم سن و سال را دست کم گرفته و فکر می کرد این نبرد نیز مانند سایر شورش های صورت گرفته در قلمرو هخامنشی به راحتی سرکوب خواهد شد در حالی که بعها مشخص شد تحلیل داریوش اشتباه بوده است.